Joey Dyser Biografie

Josje Duister had nooit de ambitie om zangeres te worden. In de jaren '60 trad ze wel eens op in jeugdsociëteiten en af en toe was ze als zangeres te vinden bij demonstraties, maar daar bleef het bij. Haar dagelijkse bezigheden bestonden uit het opvoeden van haar twee zoontjes, het schrijven van een column en het recenseren van kinderboeken voor De Tijd.

In 1973 kocht Josje een gitaar en schreef toen "100 years". Kort daarop vroeg een buurman of ze een liedje wilde zingen om zijn geluidsapparatuur testen en Josje zong haar nieuwe liedje. Het kwam op een bandje terecht dat in een la belandde. Daar bleef het liggen tot op een avond een vriend op visite kwam, die een vriend had meegenomen die platenproducent was. In de loop van de avond kwam ter sprake dat Josje wel eens liedjes schreef en na aandringen haalde ze het bandje tevoorschijn om haar bezoek een liedje van haar hand te laten horen. Nadat het bandje was afgelopen vroeg de platenproducent of hij het mocht lenen. Josje had geen bezwaar, maar verwachtte er verder niets van.

Toen Josje een paar weken daarna thuis kwam van een middagje winkelen, zei haar echtgenoot Frans: "Je gaat een plaat maken, hè Josje!" Eerst begreep ze niet wat hij bedoelde, tot ze zich opeens het bandje herinnerde. Josje werd door platenlabel Delta uitgenodigd naar de studio te komen, waar de opnamen voor een single werden gemaakt. Besloten werd om de artiestennaam Joey Dyser aan te nemen.

Kort daarna lag de single "100 years" in de winkel. Maar daar bleef de single niet liggen, want Nederland liep massaal naar de platenzaak om "100 years" te kopen. Binnen enkele weken stond de plaat op de eerste plaats van de Top 40, waar hij 3 weken bleef staan. Uiteindelijk bleek "100 years" goed voor een gouden plaat. Josje, niet goed bekend met het begrip 'gouden plaat', zei tegen een man van Delta dat ze in plaats van een gouden plaat liever een zilveren kettinkje wilde hebben. En dat kreeg ze.

Ook in België was het nummer een groot succes en in Duitsland deed de Duitstalige versie "Was ist denn bloss gescheh'n" het goed. Ondanks het succes wilde Josje nog steeds geen zangeres worden, maar de platenmaatschappij dacht daar echter anders over. Na dit succes wilde men een opvolger en zelfs meer: ze wilden een hele LP! Josje wees dit eerst van de hand, daarna twijfelde ze, en tenslotte gaf ze toe. In april 1975 zei ze: "We zijn druk bezig aan een langspeelplaat. En daarmee gaan we ook ons geluk in het buitenland beproeven. Bovendien is er een kans dat er binnenkort opnamen in het Frans worden gemaakt."

Eind mei verscheen de single "Let the sun shine in (on my world again)". Dit bleek echter niet de verwachte succesvolle opvolger van "100 years"

te worden. De single verkocht matig en bleef steken in de Tipparade, en de opvolger War is over ontging totaal aan de aandacht van het platenkopend publiek. Delta besloot Josje niet langer tegen te houden om in de anonimiteit op te gaan, en Joey Dyser leek verleden tijd. Twee jaar later kwam echter onverwacht de single "Paul" uit. Volgens een aantal fans het beste Joey Dyser-nummer, maar ook deze single kon geen potten breken. Hierna trok Josje zich definitief terug uit de muziekwereld en wijdde zich verder aan haar gezin en ging werken in een Amsterdamse galerie.